Trzy tezy Lacana:
I. Miłość to dawanie tego czego nie mamy, komuś kto tego nie potrzebuje.
II. Tylko miłość pozwala jouissance (łączy libido i popęd, jouissance jest tym co wychodzi poza zasadę przyjemności), czyli rozkoszy, ulegać pragnieniu.
III. Miłość jest czymś co uzupełnia, niemożliwość napisania związku seksualnego.
...
link do wykładu: https://www.youtube.com/watch?v=W38WabWDW1A
...
„Najpierw za sprawą S. Freuda pieczołowicie rozdziela się to, co seksualne od tego, co miłosne. Potem wraz z J. Lacanem rozdzielenie to staje się jeszcze bardziej radykalne i historie miłosne stanowią jedynie uzupełnienie spotkań seksualnych. Inaczej mówiąc to, co seksualne – i co charakteryzuje się realną oraz niemożliwą do wyeliminowania niezgodnością rozkoszy pomiędzy tym, kogo nazywa się mężczyzną, a tą, którą nazywa się kobietą – znajduje rozwiązanie w tej formie koniecznej fikcji, którą nazywa się miłością. To znaczy, że tam, gdzie związek seksualny nie mówi, miłość bierze to na siebie”
„Avec S. Freud d’abord, on sépare soigneusement le registre du sexuel du registre de l’amour. Ensuite, avec J. Lacan, cette séparation devient encore plus radicale : les histoires d’amour ne sont que des suppléances aux rencontres sexuelles. Autrement dit, le sexuel, qui se caractérise par la discordance des jouissances, réelle et impossible à éliminer, entre ce qu’on appelle homme et ce qu’on appelle femme, trouve une résolution dans cette forme de fiction nécessaire qu’on appelle amour. C’est-à-dire que là où le rapport sexuel ne parle pas, c’est l’amour qui s’en chargé”
Radu Turcanu
