..........
Znak językowy jest bytem psychicznym, mającym dwa oblicza
1. pojęcia
2. obrazu akustycznego
Te dwa elementy są ściśle ze sobą złączone i wywołują się wzajemnie
Definicja ta nasuwa bardzo ważny problem terminologiczny. Znakiem nazywamy połączenie pojęcia i obrazu akustycznego: lecz w powszechnym użyciu termin ten oznacza na ogół sam obraz akustyczny, na przykład jakiś wyraz (arbor itd.).
Zapomina się, że jeśli arbor nazywamy znakiem, to tylko dlatego, że wyraża pojęcie „drzewa” w ten sposób, że pojęcie części sensorycznej zakłada pojęcie całości.
Dwuznaczność znikłaby, gdybyśmy oznaczyli trzy wchodzące tu w grę terminy nazwami, które by się wywoływały wzajemnie. Równocześnie przeciwstawiając się sobie.
Proponujemy zachowanie wyrazu znak (signe) dla oznaczenia całości i
zastąpienie wyrazu ...p o j ę c i e...i... o b r a z...a k u s t y c z n y, odpowiednio przez signifié i signifiant
..........
Ferdinand de Saussuere
..........
komentarz:
..........
Język jest nomenklaturą - to pogląd który obstaje przy twierdzeniu; zasób znaków językowych tworzy zbiór połączeń form dźwiękowych ze zbiorem uprzednio danych, niezależnych od języka pojęć.
Ferdinand De Saussure nie zgadza się z tym poglądem, dowodzi on; iż zasób pojęć jest tak samo związany z poszczególnym językiem jak zbiór form dźwiękowych.
Implikuje to myśl zasadniczą, mianowicie; języki nie nazywają niezależnie od istniejących kategorii przedmiotów czy pojęć, każdy język artykułuje i organizuje świat odmiennie.
Znak (jednostka) językowy łączy nie rzecz i nazwę, jak chcieliby zwolennicy języka jako nomenklatury, lecz pojęcie i obraz akustyczny, który jest psychicznym odbiciem dźwięku, wyobrażeniem, jakie daje nam o nim świadectwo zmysłów
Powiedzmy jeszcze, że związek między dźwiękiem a znaczeniem od czasów starożytnych stanowił istotny problem.
Koncepcja ta była już u stoików, czyli 1200 lat temu.
Stoicy uważali znak, który określali sêmeion za całość, którą tworzy relacja między sêmainon i sêmainomenon, pierwszy składnik definiowali jako zmysłowy t.j. aisthêton, a drugi jako umysłowy noêton.
..........
