..........
3 cześć rozdziału 2 L'éthique de la psychanalyse J. Lacana - c.d.
..........
Co wiec przedstawia się naszym oczom wraz z tym podwójnym skrzyżowaniem efektów zasady rzeczywistości z efektami zasady przyjemności?Zasada rzeczywistości rządzi tym, co dzieje się na poziomie myśli, ale tylko o tyle, o ile z myśli powraca coś, co w doświadczeniu międzyludzkim znajduje wymowę w mówieniu, co jako zasada myślenia może dojść do poznania podmiotu w świadomości.I na odwrót, nieświadomy znajduje się na poziomie elementów, konstrukcji logicznych w porządku, artykułowanych w formie, ukrytego w samym sercu miejsca, w którym dla podmiotu dokonują się przejścia, przeniesienia, motywowane przyciąganiem i koniecznością, inercje przyjemności, które w obojętny dla niego sposób sprawiają, że ten a nie inny znak nabiera dlań wartości, zwłaszcza, że znak ten może być substytucją pierwszego znaku lub, przeciwnie, na niego może się przenieść afektywny ładunek związany z pierwszym doświadczeniem.Tak wiec widzimy jak na tych trzech poziomach organizują się następujące trzy porządki. 1.Na początku, powiedzmy, istnieje pewna substancja lub podmiot doświadczenia psychicznego, co odpowiada przeciwstawności zasad rzeczywistości/przyjemności.2.Potem, istnieje proces doświadczenia, który odpowiada przeciwstawności myśli i percepcji.Co to nam pokazuje? Proces ulega podziałowi zgodnie z tym, czy chodzi o percepcje — związaną z aktywnością halucynacyjną, z zasada przyjemności, czy o myśl.Freud nazywa to rzeczywistością psychiczną.Z jednej strony chodzi o proces jako proces fikcji. Z drugiej strony chodzi o procesy myślowe, przez które rzeczywiście realizuje się działanie skłonności, czyli proces apetytywny, czyli procesy poszukiwania, rozpoznawania i, jak Freud wyjaśnił później, proces odnajdywania obiektu.Tutaj leży druga strona rzeczywistości psychicznej — proces nieświadomy, będący również procesem apetytywnym.3.Wreszcie na poziomie obiektywizacji lub obiektu istnieje przeciwstawność między znanym i nieznanym.Ponieważ to, co znane może stać się znane tylko w mówieniu, to, co nieznane prezentuje się, jako struktura języka.Pozwoli nam to powrócić do pytania, co znajduje się na poziomie podmiotu?Tak wiec przeciwstawności fikcja/głód, poznawalne/niepoznawalne, dzielą to, co występuje na poziomie procesu i na poziomie obiektu. A jeśli chodzi o poziom podmiotu? Musimy najpierw zapytać, na czym polega na tym poziomie rozdzielenie tych dwóch stron pomiędzy obie zasady?No cóż, zaproponuję wam rzecz następującą. To, co na poziomie zasady przyjemności prezentuje się podmiotowi jako substancja — to jego dobro. O ile przyjemność rządzi aktywnością podmiotową, o tyle dobro, idea dobra, daje jej podporę.Jest to powód, dla którego filozofowie etyki na przestrzeni wieków nie dokonali niczego więcej niż próby ujęcia jako identyczne tych dwóch terminów, które są jednak tak fundamentalnie antynomiczne, mianowicie przyjemności i dobra.W obliczu tego mamy pytanie: jak zakwalifikować podłoże rzeczywistości w operacji podmiotowej? Na razie proponuje zostawić to pod znakiem zapytania.Czym jest nowy element wprowadzony przez Freuda w odniesieniu do przeciwstawności zasad rzeczywistości/przyjemności?Jest to na pewno element problematyczny.Freudowi ani przez chwile nie śni się identyfikować zgodność z rzeczywistością z pewnym dobrem.W Kulturze jako źródle cierpień mówi nam, że cywilizacja, kultura, na pewno domaga się zbyt wiele od podmiotu.Jeśli jest coś, co nazywa się jego dobrem lub szczęściem, żadna z tych rzeczy nie czeka gotowa nań ani w mikrokosmosie, to znaczy w nim samym, ani w makrokosmosie.
..........
